Gdyby jakiś stwór żył na elektronie atomu żelaza stanowiącego część sztaby stalowej – spoglądałby na otaczający świat i „układałby poematy” o przerażającej pustce przestrzeni kosmicznej […] Zaledwie jedna bilionowa część Wszechświata składa się bowiem z materii, reszta jest pustą przestrzenią. (Andrzej Donimirski, s. 40).
Zasadniczym komponentem i budulcem naszych ciał jest maleńka materia potężnego Wszechświata, czyli maleńkie atomy pierwiastków zbudowane z mniejszych cząsteczek zwanych elektronami, protonami i neutronami. To głównie atomy węgla, tlenu, wodoru i azotu spójnie tworzą nasze urokliwe ciała. To z nich kreatywna natura konstruuje rozmaite, złożone, komplementarne wzory informacji. Atomy, niczym dydaktyczne konstrukcyjne zabawki (jak klocki lego) w kształcie kul, wyposażone są w maleńkie i niezwykle precyzyjne złącza. Łącząc się ze sobą formułują wiele pięknych i użytecznych tworów. Te mikro-komponenty są przy tym niemal całkowicie puste.
Niemal cała materia dowolnego atomu znajduje się w jego spektakularnie małym jądrze.
Jądro naszego atomu, z jakiego jesteśmy zbudowani my, a także odrębna od nas materia, chronią przed rozpadem tajemnicze siły nuklearne. (H. A. Garon, s. 58).
Niewyobrażalnie potężne siły wiążą ze sobą protony i neutrony, by te nadal nieprzerwanie tworzyły atomowe centrum. Wokół jądra, wzdłuż określonej orbity, z olbrzymią prędkością, wirują znacznie lżejsze elektrony zachowując się przy tym jak bezkształtne chmury ładunków.
Natomiast elektrony nie są już konkretnymi kulkami. Elektrony są falami energii, które w jakiś magiczny sposób rozchodzą się we wnętrzu atomu. Ich droga opisana jest za pomocą rachunku prawdopodobieństwa. Wygląda to tak, jakby nic tam w ogóle nie było. Tylko […] rozmyte chmury falującej energii i pola prawdopodobieństwa, które wypełniają całe wnętrze atomu. (Ken Pedersen, s. 27-28).
Protony i neutrony również już nie są maleńkimi kulkami. […] są to prawie całkowicie puste przestrzenie, w których znajdują się trzy, jeszcze mniejsze wiązki energii – kwarki. Również kwarki przybierają postać miejscowej maleńkiej wiązki energii tylko wtedy, kiedy się ją obserwuje. (Ken Pedersen, s. 28).
No, a czym są te wiązki energii, które nazywamy cząstkami? Są to […] jakieś magiczne stany związanej energii, a Bóg jeden wie, co to tak naprawdę znaczy. (Ken Pedersen, s. 28).
Bibliografia:
- K. Pedersen, Wszechświat Jenny. Jak opowiedziałem mojej córeczce o galaktykach, gwiezdnym pyle i życiu, Wydawnictwo WAM, Kraków 2005.
- Andrzej Donimirski, Zagadkowy świat, Młodzieżowa Agencja Wydawnicza, Warszawa 1982.
- M. Chown, Teoria Kwantowa nie gryzie. Przewodnik po Wszechświecie, Zysk i S-KA Wydawnictwo, Poznań 2009.
- H. A. Garon, Mistyka Kosmosu, Wydawnictwo WAM, Kraków 2010.
- Oxford. Encyklopedia szkolna, Polska Oficyna Wydawnicza BGW, Warszawa 1992, t. 1 (hasło: Atomy).
Słowa Josteina Gaardera (Jostein Gaarder, Świat Zofii, Warszawa 1995) odnalazłam w książce: M. Chown, Teoria Kwantowa nie gryzie. Przewodnik po Wszechświecie, Zysk i S-KA Wydawnictwo, Poznań 2009.
Instagram
Zagadkowy Wszechświat 
Musisz się zalogować aby dodać komentarz.